Dag 44. 31-5. Montverdun - Montbrison 27 km.

https://www.relive.cc/view/1612836920

Gisteren was een zeer bijzondere dag. Maakt kennis met een medepelgrim tijdens het eten, vervolg de route tezamen en val stil bij het beluisteren van zijn verhaal. Stephans zoon Jules van 17 jaar heeft op 11 oktober jongstleden een einde aan zijn leven gemaakt als gevolg van liefdesverdriet. Dit lijkt mij het ergste wat je als ouders kan overkomen, een kind, je enigste kind op deze manier moeten afstaan en dan ook nog op zo’n jonge leeftijd, vreselijk. Ik sta er versteld van hoe open Stefan er met mij over praat, hoe hij na de dood van zijn zoon de verkeerde kant op gaat en het punt waarop hij tot het besef komt dat de situatie waarin hij terecht kwam ook geen zin had. Stephan heeft uiteindelijk hulp gezocht en zit duidelijk volop in het verwerkingsproces. Ik sta ervan te kijken hoe realistisch hij naar de situatie kijkt, Jules is dood, komt hier niet meer terug en zou niet willen dat zijn vader er ook nog eens aan onderdoor zou gaan. Elf mei, de dag dat Jules zeven maanden geleden overleden is heeft Stephan uitgekozen om vanaf zijn woonplaats aan zijn Camino te beginnen. We lopen nu anderhalve dag tezamen en er is een grote overeenkomst tussen zijn interesses, denkwijzes, dankbaarheid, humor en de manier van omgang met de mijne. Ik vindt het knap dat je zo realistisch kunt zijn en hoop dan ook dat Stephan later niet alsnog in een grote terugval terecht komt. We moeten onderweg veel lachen, hoe ik gisteravond al sliep toen hij op de slaapkamer kwam, bonjour zou hebben gezegd en doorsnurkte. Het beeld van een heilige die we in elk kerkje hier in de buurt tegenkomen en die hij en ik al onafhankelijk van elkaar voor onze ontmoeting van hetzelfde betichten etc.  Voor een slaapplaats lopen we naar het klooster van de zusters in Montbrison. Soeur Genaviéve maakt open, weet dat we pelgrims zijn en het eerste dat ze vraagt is: willen jullie een biertje? Natuurlijk willen we dat en binnen een mum van tijd staan we met een blikje Heineken in onze handen. Het is net als zuster Marie-Agnés, de zuster die ik in Cluny heb ontmoet een geweldige vrouw met ontzettend veel humor. Via haar smartphone heeft ze in no-time alles voor ons geregeld. Als we klaar zijn meldt ze dat ze naar de kapel gaat en of we, als we interesse hebben even met haar mee willen gaan. De interesse is er zeker en volgen haar naar de kapel. In de kapel zijn enkele mensen aanwezig, waarschijnlijk aan het bidden en is het muisstil. We nemen even plaats, Stephan bijna vooraan en ik ergens in het midden. Na een poosje verlaat Stephan de kapel, schrijft een regel in het gastenboek en ik maak dezelfde route. Voor ik de buitendeur beet heb tikt Soeur Genaviéve mij aan, vraagt wie Jules is waar Stephan over geschreven heeft, ik vertel haar in twee zinnen wat er is gebeurt. Ze loopt naar buiten, gaat achter Stephan aan die op de binnenplaats staat, pakt hem bij zijn schouder en er volgt een heel gebed. Ik volg het zittend op een muurbankje van twee meter afstand en wordt er door ontroert. Na afloop wil ik opstaan en mij naar de uitgang begeven, voor ik ook maar rechtop sta legt ze haar hand op mijn hoofd, ga weer terug zitten en er volgt een gebed in een taal die ik niet versta. Het schijnt een oude vreemde taal te zijn en een gebed dat over alle geloven heen gaat, het weet mijn ziel goed te raken. Zeer onder de indruk van hetgeen er zojuist gebeurt is verlaten ik de binnenplaats van het klooster, mijn Camino is in volle gang.