Dag 92. 18-7. Trabadelo - Triacastela 43 km.

 http://www.relive.cc/view/1711121222

Vandaag heb ik wel inspiratie voor 10 verhalen opgedaan, voor mij onmogelijk om dit allemaal te bewerken en hou het dan ook beperkt. 1:Prachtige natuur. 2: Goed gesprek met een Amerikaanse die een opvanghuis runt voor zwangere studentes. 3: Een Israëlische die nu 24 is en denkt aan een nieuwe studie die ze wel wil gaan volgen maar ze weet niet of ze dat werk ook wel leuk vindt, studie duurt 6 jaar en op enkele logische vragen die ik stel heeft ze nog nooit nagedacht. 4: Een Italiaan die de Camino loopt omdat hij niet gelovig is maar zijn vriendin wel, zij wil in september in de kerk trouwen en hij hoopt er gedurende zijn Camino achter te komen of hij het ook wil, ja dus. 5: Clemence die zeer vroeg wil vertrekken om extra kilometers te maken om zodoende snel bij zijn kameraad te zijn die een stuk op hem voorloopt. Hij vertrekt wel vroeg, loopt sneller dan dat ik doe maar na 10 kilometer en na mijn eerste pauze ziet hij mij lopen vanaf een terras en roept mij. Zijn motto is: als ik snel loop kan ik ook lange pauzes houden. 6; De Japanner uit Tokio waar ik enkele kilometers mee heb gelopen, geestig mannetje maar om nu 3x dezelfde Camino te lopen is wel een beetje apart. 6: Claus uit Ingolstadt die ik al dagen ken, hompolt als een gek door een enkel die scheef aan zijn voet staat. Is hier enkele jaren gededen aan geopereerd, kon alles weer doen, deed tot maart 3 x in de week rennen en voetballen en doet nu al hompelend meer met een tempo van ruim 5 km per uur de Camino. Als hij denkt dat het geen kwaad kan om te doen wie ben ik dan om daar iets van te vinden. 7: In Triacastela zijn een stuk of 7 alberges, de eerste 4 waar ik aanklopte zaten vol, de 4e belt naar een ander en die had nog net één plekje vrij. Ik zit nu in het spiksplinter nieuwe alberge Lemos dat van een super kwaliteit is. 8: Ik kom al vier dagen een Spaanse moeder met haar 2 dochters van een jaar of 13/15 tegen (is een foto van, Alfons vraagt ziech hierbij af waarom ze een helm dragen). Nadat ik 5 kilometer heb gelopen zie ik vanuit de verte de moeder al buiten haar voorbereidingen voor de dag uitvoeren, ze is de banden van haar dochters fietsen aan het oppompen. Juist op het moment dat ik bij de moeder aankom komt de jongste dochter naar buiten en de oudste kijkt uit het raam. Ik heb gisteren tegen de kinderen gezegd dat als ik hun nog een keer tegenkom ik met hum moeder ga trouwen. Bij het zien van elkaar liggen we met zijn allen in een deuk van het lachen. Jammer genoeg vergeten een foto te knippen. 9: De grote hoeveelheid kleine kerkjes. 10: Een berichtje dat ik krijg van Julian die naar het Tsunami Museum en standbeeld in Peraliya bij Hikkaduwa is geweest. 

Nummer 10 is voor mij het belangrijkste. Vrij recent na de tsunami zijn Johan en ik voor het eerst in Sri Lanka geweest en hebben daar de grote schade van de vloedgolf gezien. Op de locatie waar honderden mensen in de trein zaten die allemaal door de tsunami zijn getroffen staat nu een groot Boeddha standbeeld en in die buurt is een tsunami museum ingericht. Door de tijd der jaren zijn de meeste getroffen huizen nu niet meer te zien maar in die tijd was het alsof het net was gebeurt. Veel bootjes lagen her en der op het land, ruïnes van huizen en gebouwen, enorme hoeveelheden graven in het meest getroffen gebied en een verwoesting van de natuur en infrastructuur. Het is niet vanwege de tsunami maar omdat we erg graag in dit mooie land met zijn gastvriendelijke bevolking komen met als gevolg dat we in het zuiden van Sri Lanka een bedrijfje hebben opgericht.