Dag 9. 26-4. Troisvierges - Vianden 42 km.
26 april 2018 - Vielsalm, België
https://www.relive.cc/view/1533258427
(Film toegevoegd)
Troisvierges, in het Nederlands Drie maagden, is gelegen in een diep smal dal met in het midden een spoorlijn. Ik vervolg mijn Camino, met 600 meter op de teller ben ik weer bij het startpunt. Om het dorp op het goede spoor te verlaten is nog niet zo gemakkelijk als je navigatie trager werkt dan jezelf kunt lopen, zeker niet als je door een tunneltje moet, een bochtige weg over het spoor, hoogteverschillen en het een kriskras van kleine wegen is. Een nieuwe start, dit maal gaat het wel goed.
Eenmaal in de bossen aangekomen klinkt het geluid van een wolf, althans ik denk dat dit het geluid van een wolf is (Remco, jij moet nog even wachten). Deze gedachte krijg ik de hele morgen niet meer uit mijn hoofd, net zoals het volgende, mijn vader belt. Nu was ik vanmorgen ervan overtuigd dat ik dit onderwerp in het reisverhaal zou behandelen maar laat in de middag was ik dat dat niet meer zo, schrijven of weglaten, doen niet doen, is het te privé? Toch besluit ik om het te behandelen, mijn mening wordt versterkt doordat ik aan deze Camino een sponsoractie heb gekoppeld die ten goed komt aan Stichting Alzheimer Nederland. Als je dat goed doel eraan koppelt mag je je ook kwetsbaarder opstellen in deze (sorry voor diegene die het er mogelijk niet mee eens zijn). Mijn vader belt, hij is in Bergen aan het wachten op mijn moeder die aan Vasculaire Dementie lijd en er een bijeenkomst bijwoont. In groepsverband doen ze één uur lichaamsoefeningen en één uur een kringgesprek met de patiënten, dit alles onder professionele begeleiding. Mijn moeder realiseert zich steeds minder dat ze deze ziekte heeft, ze gaat de laatste maanden snel achteruit. Auto rijden mag ze allang niet meer, toch is ze er onlangs niet-wetend weer aan begonnen. Zo’n voorval geeft duidelijk aan hoe snel deze ziekte kan gaan. Ze komt al in aanmerking voor enkele dagdelen per week buitenshuis van zorg te worden voorzien, dit is mooi maar om de stap daadwerkelijk te zetten is moeilijk. Zij weet niet dat ze deze ziekte heeft, zo erg is het toch niet zegt ze. Inderdaad, als we aan het kaarten zijn is het zo erg niet, er wordt volop gelachen en de tijd vliegt. Alles wat ook maar enigszins veranderd door de tijd is te moeilijk voor haar, o.a een traplift, een agenda of een nieuw apparaat dat net iets anders werkt dan zijn voorganger, elke verandering is eer een te veel voor haar. Mijn vader krijgt zo’n beetje vijf dagen per week tomatensoep te eten. Ook voor hem is dit moeilijk, hij weet niet anders dan dat zijn zorgzame vrouw altijd voor hem heeft klaargestaan. In de toekomst zal dit niet meer zo zijn, de ziekte is slopend en tevens wordt mijn vader ook een dagje ouder. Mocht er ooit iets met hem gebeuren dan is het nog belangrijker dat mijn moeder alvast enkele dagdelen buitenshuis opgevangen wordt, dat dit proces alvast ingang is gezet. Het roept altijd weerstand op, nagenoeg geen enkele patiënt gaat er in het begin graag naartoe, toch als dit een vast ritme krijgt wordt het eenvoudiger voor beide ouders. Zo, dat was dat.
Nu Remco. Moeder is de koffie klaar, twee halfom een een tartaar. De wolvengedachte was het tweede dat mij vandaag niet los liet. Ik had via de vrienden App al beloofd dat je morgen de gehele dag van oor tot oor met een dikke smile zou rondlopen. Ik ga nu naar bed, jullie komen hier morgen niet meer vanaf. Beloof me om het af te kijken. https://www.youtube.com/watch?v=rAaL1pO3qAw Leve onze goede Tsaar!
(mijn ouders komen me morgen opzoeken, gecombineerd met een familiebezoek).
Hier is het vandaag koningsdag...de zon schijnt heerlijk buiten..en ik zit
aan mijn ontbijtje , te genieten van Jou Camino tocht...
De geweldig mooie plaatjes en filmpjes, maar ook je verhaal...het raakt me telkens als ik weer lees over mensen die met alzheimer te maken krijgen.
En fijn dat je er over schrijft...ja ook dat hoort bij je tocht..
Trouwens ..wat leuk dat je reageerde op mijn reactie..
Ik wens je heel veel succes voor de volgende dagen..Liefs en sterkte voor Je Vader en Moeder...
Ik kijk weer uit naar je volgende verhalen en foto,s ,het maakt mijn ontbijt net iets uitgebreider..
Groetjes Irma
Het blijft boeien je verhalen. Mooi.
Ik lees in de reacties dat mijn vriend ook op camion gaat naar Overijssel.
Ben benieuwd of hij ook z'n mooie weblog gaat bijhouden komende week.
We zullen zien.
Maar Twan wandel ze en geniet ervan. Ik ga voor het volgende verhaal van jou.
Scheelt dat je niet helemaal door hoeft naar Omsk :)
Geniet van het samenzijn vandaag met vader en moeder en blijft ons verwennen met je mooie verhalen en foto's!
Verhaal van je moeder is herkenbaar, Komt in meerdere fam voor. Dat is een last die men mee te dragen hebt.
Vandaag kun je haar in je armen sluiten. Succes verder.
De verhalen vinden we prachtig en de mooie foto s
De streek en plaatsen herken ik goed van de ritten met de motor
Twan veel succes verder geniet ervan.
Je stelt je hier erg kwetsbaar op maar dit is jammer genoeg wel de realiteit waar we nu thuis mee geconfronteerd worden.
Het zijn erg veel mensen die met deze ziekte kampen die soortgelijke problemen meemaken wat erg moeilijk is voor hun zelf en ook niet te vergeten de familie en mantelzorgers.
Groetjes aan de familie in Luxemburg!