Dag 84. 10-7. Boadilla-del-Camino - Carrión-de-Los-Condes 26 km.

https://www.relive.cc/view/1699420877

Het is een heel speciale dag die ik niet voelde aankomen. In de ochtendschemering loop ik samen met de Roermondse Stefan Boadilla-del-Camino uit. Het voelt nog fris aan in mijn korte broek en t-shirt maar dat veranderd snel zorda de zon aan kracht wint. Voor mij is het nog onduidelijk tot waar in de Meseta ik vandaag zal lopen. Carrión-de-Los-Condes ligt op zo’n 26 km, dan krijg je een hele poos graanvelden en kom je 17 km verderop in het dorpje Calzadilla-de-la-Cueza aan. Ik zie wel wat het wordt. In het eerste dorpje eet ik een ontbijtje, Ute uit Duitsland en Amy uit Canada komen beide los van elkaar bij Stefan en mij aan tafel zitten. Na een pauze van meer dan een uur lopen we met ze’n vieren verder. Ute haar tempo ligt veel lager dan dat van de rest en samen met Amy lopen we al snel een heel eind voor op Ute en Stefan en verliezen hun uit het oog. Hun nemen een kleine variant op de route en per toeval komen we toch weer op hetzelfde terrasje bij elkaar uit. Het is niet zomaar een terrasje, het behoort bij een hippie alberge waar het naar marihuana ruikt en lijkt alsof de ezels de baas zijn (zie foto’s). Ook hier duurt de pauze weer extreem lang en ik heb al snel het besluit genomen dat het de korte route wordt. Vervolgens vervolgen we met ons vieren deze zeer aparte locatie en loop ik met Stefan samen vooruit terwijl Amy met Ute verder loopt. Met Stefan heb ik heel wat bij te praten, het is een zeer goed en serieus gesprek, alles open en eerlijk van beide kanten. Stefan en ik bezoeken een kerk, na 10 minuten staan we weer buiten en zitten de dames op het terras, je raad het al, weer een lange pauze en ditmaal loopt Stefan en Amy samen en Ute en ik. Het is gewoon niet mogelijk om met ze’n vieren het veel langzamere tempo van Ute te lopen. Tijdens onze laatste 6 km van vandaag volgt er alweer een zeer open gesprek waarin Ute haar verhaal doet. Ook Ute is net als de Hongaars-Italiaanse vrouw van een aantal dagen geleden getroffen door het vreselijke borstkanker. Ute heeft net een aantal maanden de pijnlijke bestralingen achter de rug en loopt haar Camino. Van haar huisarts wordt het afgeraden maar haar doctoren vinden het prima, lichamelijke beweging en ruimte om haar geest te verlichten vinden zij prima. Het is een zwaar onderwerp waarin ik deze 49 jarige fijne vrouw vooral kan aanhoren en er voor haar kan zijn, een luisterend oor van een vreemde mede pelgrim schijnt zeer goed te werken. Ute is moe en het tempo ligt laag, we arriveren bij de prachtige Santa Maria Alberge die gerunt wordt door nonnen van een Madrids klooster en vrijwilligers die tijdelijk aan het helpen zijn en elkaar afwisselen. Ik doe mijn dagelijkse dingen, ga vervolgens naar de supermarkt en kom terug als de nonnen tezamen met de pelgrims net het eerste nummer aan het zingen zijn. Ik ga op de trap zitten en na dit eerste nummer stelt iedereen zich voor en doet zijn verhaal. Bij het luisteren naar het verhaal van een Fransman breek ik in tranen uit. Samen met zijn zonen heeft hij enkele keren een Camino gelopen, een zoon is onlangs op jonge leeftijd overleden en zijn zoon heeft hem gevraagd om Camino’s te blijven lopen. Er volgen nog meer zeer speciale verhalen maar dit verlies laat me niet los. Ook dit hoort bij de Camino die ik beleef. Er worden nog enkele liederen gezongen, een Rus, een Nederlandse en een Zuid-Koreaan zijn zo dapper om een liedje te zingen en het geheel is een kostbare ervaring. Wie had dat ooit van mij verwacht.