Dag 64. 20-6. Saint-Antoine. Boudou - Condom 82 km.

Gisteren in de namiddag liep ik Boudou binnen. Prachtig oud dorpje waar het riviertje Le Tam in La Garonne uitmondt. Er is een flinke weg verzakking in het asfalt waar Tom Dumoulin naar aan het kijken is. We raken in gesprek en Tom zegt: hier zie ik vanaf. Ik begrijp je niet, wat bedoel je Tom: hier ga ik niet voor een liefdadigheidsinstelling met al die bekende Nederlanders lopen, ze zoeken maar een ander. Mart Smeets in gebreide trui  sluit aan, Tom doet zijn verhaal en het lukt Mart niet om hem over te halen. Nu Hebben we een probleem zegt Mart, ik heb perse 8 bekende Nederlanders nodig, wat nu. Tom zegt, vraag die lange gast naast jou, hij is toch al tot hier komen wandelen dus dat moet wel goed gaan, niet bekend maar wel een oplossing. Oké, da’s dan geregeld. Nog een nachtje slapen en ertegenaan. Ik sta tussen 7 bekende Nederlanders als 6e in een rij van 8. Bonny St Claire hikt per ongelijk en lost het startschot hierdoor twee minuten te vroeg, we zijn vertrokken. De schemering breekt aan en de hoofdlampjes kunnen na zo’n 45 minuten af als we bij Canal Lateréral á la Garonne arriveren. Hier komt Max verstappen in de problemen, de 8e loper, een mysterieus mannetje met aanduiding WA8 in blokkige letters en een zwarte muts op geeft Max een klein tikje, net genoeg om uit balans te raken. Max vliegt over de eerste brug en landt vervolgens in het parallel gelegen 2e kanaal. De visser die in Goudourville onder een bruggetje zit heeft gelukkig een lange hengel en zo komt Max toch nog aan wal. Hij begint te schelden en wordt uit de wedstrijd gehaald. In Saint-Loup krijgen we een baget met Roquefort kaas erop, Ieniemienie springt tussen de deelnemers en steekt zijn vinger in Pino’s broodje. Pino wordt woest, trekt aan Ieniemienies hand en likt zijn vinger af. Pino gaat zo tekeer dat hij niet door heeft hoeveel stank er in zijn reukorgaan aan het begin van zijn snavel komt en bedwelmt ter plekke, die vogel zien we niet meer terug. We arriveren in het prachtige Saint-Antoine, wat een schoonheid. In het kerkje ontsteek ik een kaarsje en blijf stil staan bij hetgeen me bezighoudt de laatste dagen, het kaarsje is voor Henry en velen anderen, teven voor mijzelf omdat ik tot voor een half uur geleden niet wist dat er een heilige met mijn naam bestond waar een dorpje naar vernoemd is, (in Frankrijk maak ik het me altijd gemakkelijk en reserveer mijn overnachtingen met de naam Antoine). Ik laat tevens het 2e van de 6 steentjes achter op deze Camino dat voor alle eeuwigheid in een voeg tussen twee mooie natuurstenen zal blijven zitten. Bij de trapjes tijdens het verlaten van deze prachtige kerk gaat het fout. Hans Teeuwen roept nog zo: hink stap sprong, hink stap sprong 12 Surinamers met een ingeklapte long. Pijnboompit, pijnboompit, liggend kan je schijten maar het is beter als je zit. Sylvana Simons heeft het te druk met het draaien in de’r haar, luistert niet naar Hans en struikelt over een snelkookpan, ze valt met de’r neus midden in de hondenshit. Op naar Lectoure, het is een lange weg voordat we daar zijn maar na een flinke klim zijn we er dan eindelijk. Natuurlijk de kathedraal in en uit en als eerste sluit ik aan in de rij bij de boulangerie.  Ben snel aan de beurt en wordt bevangen door de schoonheid van het meisje achter de balie in een luchtig zomers jurkje. Bestel een pizza in stukken voor onderweg en een heerlijke Eclair-au-café. Zonder mij te generen zeg ik hoe mooi ze wel niet is, prachtige ogen, brede glimlach, slag in haar haren die halverwege haar rug uitkrullen, het is een meisje met boven natuurlijke uitstraling. Ze vraagt waar ik vandaan kom, zeg uit Nederland en dat ik Gay ben. Het meisje krijgt vleugels, vind het prachtig en waardeert het dat ik zo open ben tegen haar. Ik betaal, ze krijgt een flinke fooi en loop langs de gehele rij mensen naar buiten die plaatsvervangend genieten van hetgeen ik heb gezegd en de smile van het meisje. Mij is geleerd dat eerlijk zijn het langst duurt, als je zo’n prachtige schoonheid tegenkomt kun je maar het beste eerlijk zijn denk ik maar. In mijn geval krijg ik dan geen klap in mijn gezicht. In Marsolan moeten we door de weilanden waar een kudde koeien zich tegoed doet aan het malse gras. Geert wilders voelt zich hier thuis, stuurt zijn bodyguards alvast naar voren en gaat heerlijk tussen de koeien liggen. De koeien likken zijn gezicht, Geert sluit zijn ogen en roept meer meer meer. Geert wordt drijfnat van de kweil, meer meer. Helaas geniet Geert iets teveel van zijn heroverde vrijheid, de stier neemt hem op zijn horens en zijn spelletje is voorbij. Flink uitgedund komen we in La Romieu aan. Het is heet, al uren boven de 30 graden en om mijn hoofd koel te houden buk ik voorover en dompel mijn hoofd in het krabbelend beekje naast de weg. Ik had vergeten dat ik al mijn interieur in mijn rugzak meesleep en val vervolgens voorover in de beek. Tatjana doet volgen en knielt sierlijk voor het beekje. Hans Teeuwen kan de verleiding niet weerstaan, gaat van achteraf op Tatjana aan en neemt het ervan. Tatjana’s borsten schieten naar voren en toucheren het krabbelende water, ga door, ga door roept Tatjana. WA8 heeft nog steeds zijn zwarte muts op, is jaloers en haalt zijn polaroid toestel tevoorschijn, schiet een foto en loopt door. Mart Smeets ziet Hans en Tatjana tekeer gaan vanuit zijn helikopter en laat beide uit de race halen. Alleen WA8 en ik zitten nog in de race. Ik blijf maar aan het denken, wie is die man toch, zijn bolle gezicht komt mij bekend voor. Het is een lastig en vreemd mannetje, ik weet nog hoe hij Max Verstappen een tikje heeft gegeven zodat hij in het kanaal terecht kwam. Een kilometer voor het einde zie ik Maxima klappen, ze kijkt niet naar mij, alleen naar WA8. WA8, het is natuurlijk een B in plaats van een 8, het is W.A. van Buren, Willem Alexander onze koning. Net voor het dorp Condom komt hij naast mij lopen, zo we zijn de laatste in de race en niet meer voor lang. Ik begrijp hem, het is nog maar een kilometer en loop gefocust op het wegdek door. Lopende in een bocht langs het ravijn onder een grote kastanjeboom krijg ik ineens een smak tegen mijn rugzak, weet mij niet meer staande te houden en stort in de diepte. Mart Smeets kon het niet zien vanuit zijn helikopter en Bonny St-Claire die achterop de motor van de cameraman zit heeft alweer de hik, er is geen beeldmateriaal vastgelegd en Koning Willem Alexander gaat er met de eer vandoor. Op het moment dat ik in het ziekenhuis een spuit in mijn bil krijg toegediend schrik ik gelukkig wakker. Het duurt even voordat ik het mij realiseer. Ja ik ben de winnaar van de eerste Saint Antoine-Mars. Een mars van 82 km over voornamelijk ruwe wandelpaadjes, 1.318 meter klimwerk en ruin binnen de limiet van 20 uur gehaald. Zo trots als een pauw kom ik op mijn overnachtingsadres aan, moet voorzichtig te werk gaan omdat iedereen al slaapt en laat het bad volstromen met heerlijk warm water. Het pilsje komt de volgende dag, net als de prijsuitreiking.