Dag 60. 16-6. Cajarc - Vaylats 36 km.

16 juni 2018 - Vaylats, Frankrijk

https://www.relive.cc/view/1642229321

Geen dag is als de vorige, dat geldt zeker voor mijn Camino van vandaag. Gisteren nog gezellig met Saskia en vandaag bijna de gehele dag heerlijk in mijn eentje gelopen. Wel een aantal keer gesproken met mensen die ik de laatste dagen regelmatig ben tegengekomen, toch blijf ik er niet bij plakken en ga mijn eigen tempo, bepaal zelf wanneer en hoe vaak ik stop. Met Saskia is dat allemaal geen punt, hiervoor kennen we elkaar te goed. Ik heb slecht netwerkontvangst op de route in dit zeer dun bevolkt gebied en zie na drie pogingen van Saskia dat ik haar oproepen heb gemist. Net als ze mij wil bellen ben ik haar voor. Ze heeft vanmorgen veel problemen gehad met de organisatie omtrent de terugreis naar haar auto die in het dorp is blijven staan waar ze vier dagen geleden haar Camino is begonnen. Toch is dit niet alles, ze moet me wat opbiechten. Toen ze vanmiddag in Conques aankwam heeft ze een nieuwe wandelstok gekocht omdat ze die van haar vanmorgen bij de gite heeft vergeten. Zo zie je maar weer, het kan iedereen overkomen. Ik vindt het toch fijn dat ze een nieuwe heeft gekocht, het geeft mij de bevestiging dat ze het Caminovirus heeft opgelopen. 

In de namiddag kom ik op mijn overnachtingsadres aan, het is het zusterklooster in Vaylats. Er zijn zeker vier slaapkamers, ik krijg kamer nummer 1 met drie bedden erop. Nu tijdens het schrijven van mijn blog ben ik nog steeds de enige en dat zal ook wel zo blijven. Het is een hele luxe t.o.v. die grote volle slaapzalen van de laatste dagen, hoef me niet stil te houden en kan gaan slapen en opstaan wanneer ik maar wil. Om 7 uur vanavond staat het eten klaar, een zuster zingt een liedje voor en de andere zusters volgen. Mijn oog valt op een zuster die veel vergelijkingen heeft met mijn moeder, dezelfde lichaamshouding, klein van stuk, grijze haren, een afwachtende en rustige houding in de groep, zegt amper iets en ze zit af en toe met een servetje te friemelen. Ik vraag vervolgens aan de vrijwilligster tegenover mij of deze zuster een vorm van dementie heeft. Het schijnt inderdaad zo te zijn en voor mij is het dubbel confronterend. Ik vind het mooi om de eigenschappen van haar zo onverwachts voor me te zien, toch vooral triest dat zo’n leven zomaar van je afglijdt. 

Foto’s

12 Reacties

  1. Marinus Kistemaker:
    16 juni 2018
    Leuk, Twan ! Wij wonen hier in de rue du Couvent, tegenover het klooster/schooltje dat de nonnen van Vaylats in Bagnac hadden tot rond 2000, toen het bij gebrek aan leerlingen werd gesloten. Bonne continuation !
  2. Inge frencken:
    17 juni 2018
    Mooi verhaal Twan! 😙
  3. Cees:
    17 juni 2018
    Hoi Twan, het begint een vast ritueel voor mij te worden. Op zondagmorgen neem ik met veel plezier jouw caminoweek door. Ik blijf het een geweldig avontuur vinden. Op de kaart te zien, ben je ongeveer op de helft.
    Succes Twan
  4. Sjo Vroemen:
    17 juni 2018
    Wandelstokken probleem heb je niet alleen.
    Het is goed om een kamer voor jezelf te hebben en alleen te wandelen, kun je ook tot rust komen. Dagen zijn zo wie zo hechtisch.
    Temperatuur gaat stijgen en dat geeft te denken.
    Groetjes Sjo
  5. Saskia:
    17 juni 2018
    Terwijl jij alweer een dag in de benen hebt ben ik al bijna in nederland. Het is echt zoals de amerikaanse Katrin vrijdag nog zei: once the camino get's into you, it stays in your body, even when you stop.
    Terwijl mijn rechtervoet instinctief gas geeft en koppelt en mijn linkervoet de rem bedient, zit de rest van mijn lichaam en geest nog in de cadans van de camino, stap.. stap.. stap. Ik absorbeer de voorbijflitsende omgeving nog meer als potentiële wandelpaden, fotoshoots en rustplekken. Ik betrap me erop dat ik niet naar huis verlang, naar de douche, het bed , de wasmachine, de tv, of kast vol kleren.
    Twan, we hebben (weer) een geweldige tijd samen gehad !
    Merci et a bientot.
  6. Irma Snijders:
    17 juni 2018
    Nou.. Twan..het zijn weer mooie foto,s en verhalen...
    Iedere dag anders,al komen de koeien vaak terug ...ze zijn ook je beste fans...
    Weer even weinig tijd...we spelen alweer 4 dagen theater in de Deurnese Peel...
    Vanavond nog en dan ligt het 2 maanden stil...in september volgen er nog 9 of 10..
    Maar eerst nog genieten van je mooie en ook hartverwarmende verhalen.
    Van foto,s die zoveel zeggen en van de kleine details die jij allemaal vastlegt.
    Groetjes en heel veel succes ..
  7. Theo:
    17 juni 2018
    Mooie foto,s en prachtige verhalen van onderweg.
  8. Maria Hodzelmans:
    17 juni 2018
    Ja, Twan wordt je onverwachts herinnert aan het doel waarvoor je het doet. Een dementie vriendelijke gemeente daar doe het voor. Geweldig.....
  9. Maria Hodzelmans:
    17 juni 2018
    Wordt moet zonder t. Nederlands blijft lastig..
  10. Roy Verlinden:
    17 juni 2018
    Hallo Twan
    Ook ik lees op zaterdag of zondag jou mooie verhalen en bekijk de mooie en vele foto's van een hele caminoweek!
    Erg leuk om jou te volgen!
    Super knap
    Succes komende tijd en geniet ervan!
  11. Herm en Jose:
    17 juni 2018
    Ut Loape mer aug ut schrieve zit bej ug in ut blood, egt geweldig die verhalen 👌🏻
  12. Ger Lenssen:
    17 juni 2018
    Hoi Twan,
    Mooi, hoe je het omschrijft dat gefriemel aan een servetje. Jouw gedachten hierbij kan ik mij goed voorstellen. Prachtig de foto's uit de eetzaal van het klooster. Herinneringen komen weer boven drijven bij het zien hiervan. Twan heel veel succes en bon route. Ger en Thea.