Dag 39. 26-5. Tramayes - Saint-Igny-de-Vers 28 km.

https://www.relive.cc/view/1598459747

Het is nog donker als ik wakker wordt, heb de slaap uit en besluit vroeg van start te gaan, gezien de hitte van gisteren is dat zeker geen verkeerd besluit. Zou ik de originele Jacobsroute lopen dan heb ik de keuze tussen 19 of 35 km wegens gebrek aan overnachtingsmogelijkheden in het tussenliggende heuvelachtige gebied. Ze hebben beide niet mijn voorkeur, als ik vroeg start is 35 km goed te doen bij een relatief vlakke route en strak wegdek maar dit zal vandaag beide een uitzondering zijn. Ik besluit een eigen route samen te stellen die hoe dan ook enorm veel klimwerk zal bevatten. Tramayes slaapt nog, er is geen kip op de weg en zo vroeg in de ochtend is het heerlijk wandelweer. Al snel zit ik midden in de bossen. Het verbaasd mij dat het vooral naaldbomen zijn die hier groeien, gekapt en weer aangeplant worden, waarschijnlijk omdat er nog enorm veel hout wordt gestookt om de huizen te verwarmen. Op de markt in Monsols zie ik meteen wat ik sinds gisteren wil hebben, een gevlochten hoedje dat veel schaduw geeft. Ik ben blij dat mijn maat erbij zit, het gaat net of net niet! Na de koffie terug de heuvels in, het begint met een stevige klim over de geplande paadjes. Daarna stopt het, de wegen zijn er niet meer, overal zijn dennen geplant. Dan maar navigeren op gevoel, alles wat ik hoor zijn vogelgeluiden en een aantrekkende wind door de bomen, er is geen teken van menselijk leven te bespeuren. De bewolking trekt dicht en mijn adrenaline bereikt zijn hoogtepunt. Als het nu gaat regenen, en op deze hoogte zijn dat vaak flinke regens dan ben ik de pineut. Geen wegen op mijn navigatie-App zijn te bereiken en ik moet terugdenken aan de Ardennen waar ik dit eerder heb meegemaakt. Er valt een enkel druppeltje, blijft verder droog en ik kom met de schrik vrij. In de verte hoor ik geluiden die je zo hoog op de heuvel en in het bos nooit zou verwachten, besluit die kant op te lopen en maak alvast een filmpje op de weg ernaar toe. Ongelogen maar waar, er is een feestje aan de gang in het bos, met draaitafel, aggregaat en dansende jongeren met flink wat drugs. Ik ben van harte welkom, krijg zelfs drank aangeboden. Toch sla ik het af, ben alleen en je weet maar nooit wat voor karakters er zich in deze groep bevinden. Als er iets raars gebeurt ben ik kwetsbaar zo in mijn eentje, zo´n risico wil ik niet opzoeken. Toch zijn het hele aardige gasten, vinden het goed dat ik een foto neem en gaan lekker door met waar ze mee bezig zijn, super toch. Ik zet mijn afdaling in en het geluid achtervolgt mij nog meer dan een kilometer, niemand die er last van heeft, geen passant te bespeuren en er woont geen mens. Het is een zware afdaling, het is zo steil dat ik moet opletten dat er niet teveel druk op mijn tenen komt te staan, gebeurt dit wel dan loopt het dagen moeilijk en kost het mijn teennagels. Uiteindelijk weet ik het overnachtingsadres diep in het dal te vinden en ik wordt warm ontvangen. Krijg een pilsje en mijn was wordt zelfs voor het eerst op deze Camino in de wasmachine gewassen.