Dag 5. 22-4. Haccourt - Évegnée-Tegnée 16 km.

https://www.relive.cc/view/1525197432

De laatste kilometers gisteren deden het niet zo goed, mijn linkervoet begon te zeuren. Doorlopen niet aanstellen, veel anders zat er niet op, had een overnachtingsadres te scoren en dat heeft moeite genoeg gekost. Later bij de sokken uittrekken (is dit wel Nederlands?) moest ik toch voorzichtig te werk gaan, de linkervoet was verdikt door een vochtophoping en een grote blaar was al gesprongen. In Sri Lanka tijdens mijn 2e dag heb ik dit ook gehad vandaar dat ik daar de resterende routes op slippers heb gelopen. Daar was dat mogelijk, had geen rugzak bij me en maar 5 routes in twee weken te lopen. Nu is dat geen optie, veel te gevaarlijk met al dat extra gewicht. 

Vanochtend ging het alweer aardig, besluit om naar mijn lichaam te luisteren en er een korte tocht van te maken. Vol goede moed het asfalt op, bochtje rechts dan weer links, een kilometer tot aan het Albertkanaal en de dijk op. Waar zijn mijn stokken???  Oeps, gisteren bij aankomst gevraagd of ik ze in de keuken mocht laten staan. Nooit meer doen, bij vertrek zit je vol in je gedachte over van alles en nog wat, stokken mis je dan niet zo snel op het vlakke. Gelukkig was de redding nabij, de gastheer en gastvrouw kwamen aangespurt in hun bolide, ze hadden mijn stokken gelukkig bij zich. Op zo’n dag als deze waarop je je blaren blijft voelen wil je niet meer lopen dan gepland, om dan terug te keren naar is extra zuur. De route naast het Albertkanaal is recht, toch alles behalve saai. Zo is er laatst nog een grote overslaghaven geopend met flink wat containervervoer. Van voor tot achter is er een fietser over het vers gestorte fietsbeton gefietst en heeft een slingerend spoor van vier centimeter diep achtergelaten, tevens wat voetstappen. Ik zou wel willen weten wie dat is geweest en wat er met hem is gebeurd na dit incident. Kanaal over, Maas over en de heuvels in. Het is een flinke klim, eenmaal boven kom je erachter dat de schoonheid van de natuur je de pijn doet vergeten. Op het plateau is het rustig, toch krijg ik gezelschap van Piotr op mijn rechter schouder. Piotr is een glimkever, hij vindt het wel welletjes, loopt wat op en neer, likt zijn pootjes en gaat opzoek naar mijn drinknozzle. Juist toen het gesprek opgang kwam vloog hij ervandoor. Jammer, ik had nog zoveel met hem te bespreken.

Het zoeken naar een overnachtingsadres was in tegenstelling tot gisteren kinderspel, drie kilometer voor mijn geplande einde kreeg ik bij mijn eerste keer vragen al een adres. Ik dacht als dat zo gemakkelijk gaat dan loop ik nog een stukje door. Goed dat ik dat gedaan heb, zit nu in een paradijsje.