Dag 20. 7-5. Pont-à-Mousson - Villey-Saint-Etienne 37 km.
7 mei 2018 - Villey-Saint-Étienne, Frankrijk
https://www.relive.cc/view/1556308464
Julius wil het liefst zo snel mogelijk uit de buurt van het hotel zijn omdat hij in zijn bed door een poot van het bed is gezakt. Hij heeft er zijn gasbrandertje ondergezet om toch nog in een redelijk recht bed te kunnen slapen. Eerst even bij de bakker een paar straten verderop een ontbijtje scoren. Ze hebben veel variatie in vooral zoete broodjes, croissantjes en stokbroden, steviger brood wordt niet gebakken. Het smaakt overigens heerlijk. Voor vandaag zijn er twee opties, de lange of de heel lange route. Bij vertrek weten we nog niet wat het wordt. Omdat de slaapplaats drie kilometer van de route ligt hebben we eerst een vrij saai stuk aan een drukke weg te overbruggen voordat we op de Jacobsroute komen. Eenmaal op de Jocobsweg, weg van het drukke verkeer zit je meteen in de mooie natuur. We besluiten om de originele route te lopen naar Liverdun, het is een kilometer of zeven extra en blijkt erg mooi te zijn. Voor we de bewoonde wereld verlaten nog snel even bij de Lidl naar binnen om de middaghonger te stillen. Daar gaat het fout, wat een ellende. We lopen al zoveel dagen samen maar we gaan apart de winkel uit. Ik ben ervan geschrokken, hoe kun je zo gemeen te werk gaan. Ik ben er slecht van aan, je verliest het vertrouwen in de mensen als dit de standaard moet zijn. Buiten ben ik een broodje, fruit en een vruchten yoghurtje aan het eten als ik ontdek dat mijn wandelstokken niet meer bij me zijn, ik ga snel naar binnen, loop naar de verse broodjes waar ik de stokken heb neergezet tijdens het vullen van een broodjes zak zoals je dit ook bij de Lidl in Nederland doet. Hier moet ik ze vergeten zijn mee te nemen. Ik zie ze niet, verontwaardigd maak ik een snelle ronde door de winkel, vraag enkele mensen of ze mijn stokken hebben gezien, een mevrouw die de winkel wil uitlopen heeft ze er eerder nog zien staan. De cassiére weet van niets, ander personeel is ook te lam om even mee op onderzoek uit te gaan. We kijken buiten nog even op de parkeerplaats of er auto´s vertrekken maar die blijken ze niet te hebben gezien, een vrouw zegt dit is nou Frankrijk. Helaas, ik moet zonder mijn wandelstokken verder gaan. Ik heb er natuurlijk de pest in, het waren lichtgewicht, goed in de hand liggende, verstelbare wandelstokken die mij nog veel heuvels op en af hadden kunnen vergezellen. Je mag er even van balen maar dan moet het ophouden. Heel Frankrijk krijgt de schuld, het is allemaal merde, merde, merde maar uiteindelijk heb ikzelf de stokken laten staan. Na een kwartiertje maken we er alweer grapjes over, wat moet je anders, je veranderd het toch niet. In het bos zoek ik een mooie verse krachtige beukentak die me vandaag al prima heeft begeleid, ik noem hem Julius. Morgen is het dan zover, Julius en ik gaan dan na een tiental kilometers elk onze eigen weg. Julius vervolgt zijn Jacobsweg richting Vézelay en centraal Frankrijk, ik ga door naar het zuiden, richting Lyon.
Groetjes Mieke
Ja en nu: Hoe kom je aan nieuwe wandelstokken?
Die Julius zal je niet gauw vergeten. Maar ja het zij zo. Dat Jullie wegen gingen scheiden was bekend.
Prettige voortzetting
Groetjes Sjo
Het is telkens genieten..
Maar wat een stom iets..dat mensen niet van elkaars spullen kunnen afblijven,..
En ja..alleen verder is toch weer net iets anders...wie weet wat en wie je nog op je pad tegenkomt..
Veel wandelplezier...en succes...
Verras ons maar weer met mooie verhalen en foto`s...Heerlijk tijdens het ontbijt..