Dag 10. 27-4. Vianden - Echternach 30 km.

27 april 2018 - Echternach, Luxemburg

Saskia, de vrouw waar ik vrijwel elk jaar mee op wintersport ga is degene die de dupe is geworden van mijn Camino! Hoe dan? Het zit zo. Meteen na de wintersportvakantie van het vorig jaar heb ik Saskia al verteld dat ik het volgend jaar niet ga skiën. Heb wat redenen aangehaald die vrij logisch klonken, einde verhaal. Einde verhaal, ik dacht het niet, ze heeft me nog vaak gesmeekt om me toch te bedenken. Toen ik haar in december heb verteld dat ik van voornemens ben om mijn Camino te lopen was het voor haar duidelijk, dit wordt geen skiën samen met Twan dit jaar. Als goedmakertje zijn we met Pasen enkele dagen gaan wandelen hier in Vianden en omstreken. Destijds heb ik de GR5 route gelopen, grotendeels loopt die gelijk met de pelgrimsroute. Tegelijkertijd waren Rob en Vivian ook in Luxemburg, ze kamperen net als elk voorjaar in Kautenbach. Met ze’n vieren hebben we heerlijk gegeten in Diekirch, en nog een paar pilsjes. Die pilsjes probeer ik nu te vermeiden tijdens het wandelen, op het einde van de dag hoort het er zeker bij. Toevallig is het Koningsdag vandaag, een lang weekend vrij voor veel mensen. Je snapt het al, Rob en Vivian komen op bezoek. Dit maal aan de andere kant van de grens in de Eiffel. We spreken af waar we elkaar ontmoeten, de werkelijkheid is natuurlijk niet zoals gepland. In Niedersgegen, een klein gehucht staan drie (ik neem aan) boeren in een grote, ver openstaande staldeur met elkaar te praten, ze hebben het er maar druk mee. De schuur ligt in een verlaging ten opzichte van het wegdek. Een van de boeren ziet mij staan, ik wijs met de ene stok naar links en de ander naar rechts, dit omdat ik veronderstel dat rechts zeer waarschijnlijk een oprit is en geen doorgaande weg. Voor de boer is het meteen duidelijk, die moet naar links. Ik maak de bocht naar links, vervolgens om de boerderij heen naar rechts. De weg wordt steeds minder begaanbaar, hier komen niet veel mensen. Nou is dat wel vaker het geval dus er gaat nog geen lichtje branden. Met de grote pas erin weet ik me nog net in te houden voordat ik een fatale stap kan zetten. Wat ligt daar, het zal toch niet, ja het is een slangetje (achteraf blijkt het een hazelworm te zijn, een pootloze hagedis), een van de kleinere formaatjes. Er zit weinig leven in het beestje en dat komt mij goed uit, zo kan ik mooi een foto van hem maken. Het beestje lijkt te zijn verwond aan het achterste stukje, het ziet er stomp, donkerder bruin en wat stijfjes uit. Zal hij dood zijn? Een stokje is snel gevonden, raak hiermee zijn lichaam aan en er zit toch leven in. Dan ook noch maar een filmpje. Probeer het beestje uit het karrenspoor te krijgen met het takje maar het werkt niet mee. Ik loop door, er blijft niets meer van het spoor over, kom in een graanveld terecht en er begint een lichtje te branden. Dit kan niet de goede route zijn. Helaas, meer dan een kilometer uit de richting. Bij de drie boeren is het misgegaan. Om nu naar rechts te gaan is geen optie. Vanachter het betreffende boerenbedrijf is er een dal dat steeds breder en dieper in het land is ingesneden, het is steil en te riskant om dit te riskeren. Ik moet bij deze gedachtes vaak een afweging maken, mijn Camino in gevaar brengen of verstandig zijn. Ik besluit het laatste en uiteindelijk lukt het me dan toch om al klauterend dwars door het bos bij Schloss Kewenig de bewoonde wereld te bereiken. Rob, Vivian en Freddie staan me bij het kerkje in Kruchten op te wachten met een uur vertraging en op een totaal andere locatie, dit zal de pret niet drukken.

Foto’s

9 Reacties

  1. Marianne:
    28 april 2018
    Mooi Twan!!!!
    Respect! Super geschreven.
    🍀succes
  2. Chris en Loes tillemans:
    28 april 2018
    Wat weer mooie fotoś Twan en prachtige verhalen die je schrijft. Groetjes.
  3. Annette:
    28 april 2018
    Topper die je bent!👏🏻👏🏻 Weer een mooi vehaal, prachtige foto’s, (goed dat Saskia op dit pad is gekomen😉) prachtig om te zien dat mam en pap dr zien... wandel en geniet...
  4. Loespijnenburg:
    28 april 2018
    Wat een mooi verhaal ,mooie foto.s Groetjes van Loes
  5. Wilbert:
    28 april 2018
    Zo Twan, ons eerste nachtje in het Overijsselse Reutum zit erop. Nu dus alle tijd om jouw blog te lezen en om de foto’s te bekijken. Weer een mooi verhaal. En nee, ik ga niet proberen jouw schrijftalent te evenaren of om jouw blog te vervuilen. Onze wandelschoenen staan wel in de startblokken, maar zullen daar vandaag nog even blijven. Eerst even de omgeving verkennen en wat inkoopjes doen want we krijgen vandaag bezoek van iemand die hier dichtbij studeert. Wel even kijken of we een wandelkaartje kunnen vinden voor komende week, voor onze kleine tochtjes in de omgeving van Reutum.
  6. Sjo Vroemen:
    28 april 2018
    Twan, de eerste 286 km zitten erop. Genot om je verhaal iedere morgen te lezen en je foto c.q. video te bekijken. Chapeau. Goeie reis verder.
  7. Ingrid:
    28 april 2018
    Ha Twan, je bent nu 10 dagen onderweg en ik heb t gevoel alsof ik al 3 maanden achterloop... geeft wel aan hoeveel er op een dag gebeurt... top dat je dit doet, voor een prachtig doel en met een geweldig ‘neveneffect’, namelijk een en al avontuur.
    Ik ga het vanaf nu wat meer proberen te volgen hoor...
    wandel lekker door, je komt vanzelf waar je wil zijn! Geniet van als het moois, het onverwachte en je eigen ik!
    Goeie reis! Leeve groetjes van Ingrid
    Ps, Freek vond de vistrap erg leuk!
  8. Coen Rams:
    28 april 2018
    Twan,
    Het slangetje dat je hebt gefotografeerd is volgens mij een Hazelworm. Een pootloze hagedis. Deze komt veel voor in de Ardennen en Eifel. Lijkt op een slang, maar is het niet. Succes met je tocht.
  9. Nellie Bruijnen:
    29 april 2018
    Fijn dat moeder er is geweest.