Dag 31. 18-5. Dijon - Nuits-St-George 31 km.

https://www.relive.cc/view/158030532

Colruyt, de supermarkt in Nuits-St-George weet dat ik geweest ben. Was de laatste klant, ze stonden me met vier man sterk bij de kassa op te wachten om deze vervolgens te sluiten en de deuren achter zich dicht te trekken. Het werd een blik ravioli, kleine yoghurt toetjes voor nu en morgen, voor straks een zak chips omdat mijn zoutgehalte op peil moet blijven na zo’n zonnige en zweterige dag (tip van Ingrid), verpakte sandwiches voor morgenvroeg en voor nu een fles wijn, deze smaakt ook nog eens heerlijk, proost of moet ik santé zeggen. Had in de winkel meer zin in bier maar dat stond er niet gekoeld bij. Bij vertrek vanmorgen had ik Jarno, de verantwoordelijke voor de afzet van de minikomkommers aan de telefoon. 1,6 km verder ging de telefoon uit mijn hand en in mijn broekzak, het begin van mijn route was alweer geschiedenis. Als je al telefonerend door de stad loopt krijg je niets mee van wat er om je heen gebeurt, je luistert, je praat en bent zo een stuk verder. Ik verlaat Dijon in zuidelijke richting. Waren het gisteren tot aan de noordkant van de stad voornamelijk graanvelden, vandaag heb ik geen graanveld meer gezien. Het begint bij Chenóve, een stadsdeel van Dijon. Aan de rand van de bebouwing zag ik een wijngaard, dacht hé, das apart, dit heb ik op een klein wijngaardje na al enkele dagen niet meer gezien, begin meteen foto’s te knippen voordat het te laat is. Het tempo ligt laag, alles is interessant en ik heb ook geen reden om het op te krikken, tijd genoeg. Al snel word het me duidelijk, het zal niet bij deze wijngaarden blijven. In het eerste dorpje herinnerd alles mij eraan dat hier lang geleden al volop wijn werd geproduceerd. Via een zeer smal steegje met eeuwenoude grote brokken natuurstenen muren verlaat ik het dorp. Aan het einde van het steegje zie ik zover als ik kijken kan alleen maar wijngaarden, ze rijken tot aan de bosgrens hoog in de heuvels. Deze hoeveelheid wijngaarden heb ik nog nooit gezien, ik sta er versteld van. Overal zijn mensen aan het werk, onkruid wieden, teveel aan scheuten verwijderen, smalle stroken tussen de rijen aan het frezen en de gewasbeschermingstractoren maken overuren. De druivenstokken hebben allemaal één rank, van een wijnboer in Schengen geleerd dat dit de kwaliteit van de uiteindelijke wijn zal verbeteren. Elke rank wordt waar nodig ontdaan van een overmaat van scheuten als de rank dreigt te vol te raken. De beginnende trossen komen op deze manier goed in het zonlicht te hangen. Alle rijen staan hellend in oost-westelijke richting naar de heuvels gericht, zo kan de zon de laatste weken voor de oogst goed op de druiven stralen en het suikerpercentage flink verhogen. Een wijnboer die met een freesje aan het werk is (zie foto) verteld mij dat hier, in Bourgogne, dit de grootste aaneengesloten wijngaard gordel van Frankrijk is. Het klimaat en de grondsoort, samen met zijn goede vochthoudende vermogen zorgt voor een perfecte basis om kwaliteitswijn te kunnen maken. Hij heeft het voornamelijk over de lokale hoogste classificatie, de Grand Cru, in mindere maten over  de Premier Cru. Later, als ik in het dorp Vosne-Romanée kom begin ik ook te snappen waarom hij mij zo goed kan uitleggen waarom de wijngaard van zijn buurman een andere classificatie heeft dan de zijne, de grond schijnt al 150 jaar per m2 geclassificeerd te zijn. Hoop voor de wijnboeren op de iets minder grond dat ze toch goed aan hun inkomsten kunnen komen. Was het de laatste tien dagen op mijn route vaak armoedig gesteld in de dorpen, hier is daar niets van te merken. Voor mij is het duidelijk dat er zeker in het verleden goed geld is verdiend in de plaatselijke druiventeelt. Ik hoop voor hun dat dit nog lang zo mag blijven zodat deze gebieden niet leeglopen en in verval raken. Later realiseer ik me dat ik de gehele dag nog geen koe, schaap of kip heb gezien, voor deze mooie dieren is hier duidelijk geen plaats beschikbaar. 

Toch was dit allemaal niet het mooiste wat vandaag tot mij kwam. Onverwachte kleine dingen kunnen enorme blijdschap veroorzaken. Tijdens mijn pauze, uitrustend op een bankje met geweldig uitzicht kreeg ik een App van mijn zus in de broers en zussen App. Zij wist dat onze moeder gisteren voor het eerst op de dansmiddag was geweest en had vernomen dat ze het erg naar haar zin heeft gehad. Vol trots heeft ze een foto laten zien waar zij samen met een medewerkster aan het dansen is. Aanvankelijk stond ze er sceptisch tegenover, wist niet wat ze er mee aan moest en het heeft dan ook al een tijd geduurd voordat de eerste stap ook daadwerkelijk werd genomen om naar de dansmiddag te gaan. Ik ben zo blij voor haar en voor mijn vader dat ze hier plezier in heeft, het geeft goede moed voor blijvende positiviteit in haar toekomst. Wij kunnen het beste voor haar proberen te regelen, als dit lukt en zij het hierdoor goed naar haar zin heeft en goed gehumeurd blijft is dat toch geweldig, wat wil je dan nog meer als je realistisch bent.