Dag 29. 16-5. Rivière-les-Fosses - Is-sur-Tille 28 km.

https://www.relive.cc/view/1576067192

Heerlijk uitgeslapen staat om acht uur het ontbijt voor me klaar in de voormalige woonkamer van het prachtige ´´La Coulange Ensoleillee´´ van Francoise Blandin te Riviere-les-Fosses. Ze heeft overal voor gezorgd, genoeg voor een heel gezin. Met een goed gevulde maag ga ik de route op. Voor het eerst sinds dagen zie ik weer wijngaarden terwijl ik recent noch in de Champagne heb gelopen. Het is heerlijk wandelweer, toch voorspelt men voor later in de middag hevige buien, belangrijk dus om tijdig op een slaapadres te arriveren voordat de regen begint. Dat tijdige zit me nog niet zo mee, ik raak onder de indruk van een prachtig kasteeltje dat vanuit het niets tussen het struikgewas opduikt. Open een massief stalen poort dat voorbij de bebossing naar een grasveld leidt en neem geruim de tijd om enkele foto’s te nemen. Wat nou als er nu een grote hond met scherpe tanden en stevige kaken op me afkomt, of twee, die zijn altijd sneller dan dat ik de meters naar het poortje kan overbruggen. Weer terug op veilig terrein zie ik een weggetje dat naar de ophaalbrug leidt, loop erheen, maak natuurlijk weer wat foto’s, ga over de ophaalbrug heen en bekijk me het geheel eens goed. Ik denk, dit is nou echt iets voor Loek Leurs, moet hij wel eerst met pensioen gaan. Juist op het moment dat ik vertrek zie ik een mevrouw gele en rode rozen knippen die tegen de kasteelmuren groeien, het is Monique, de vrouw van Edmond Kruszynski die het pand 19 jaar geleden hebben gekocht. Ik wordt uitgenodigd voor een kopje koffie op de binnenplaats en er volgt een heel gesprek. Het gebouw mag officieel geen kasteel meer worden genoemd, was het vroeger wel maar in de late 16e eeuw is er een gedeelte afgebroken toen de katholieken bang waren dat de protestantse opkomst het kastel in beslag ging nemen, het gebouw is toen wat kleiner geworden en heet sindsdien Maison forte du Fossé. Als ik geen slaapplaats verderop de route geregeld krijg, kom in het bos in stortregens terecht dan mag ik hun bellen en kan ik gratis in hub B&B overnachten. Ik vindt het bijzonder aardig aangeboden van deze prachtige mensen maar besluit toch om mijn eigen weg voort te zetten.

Loop richting Is-sur-Tille en denk nog aan het kerkje van Le Val-d’Esnoms (zie foto’s) dat ik gisteren binnenliep. Nu loop ik op deze route geregeld kerkjes binnen omdat de Jacobswegen nou eenmaal via kerkjes lopen. Als de deur open staat en je even de tijd neemt valt je veel op, creatieve oplossingen voor de verwarming, borden achter in de kerk waar allerlei informatie op staan, beelden onder het stof,  stucwerk dat afbrokkelt, grote afmetingen van grafstenen als kerkvloer, verse houtworm gaten, plastiek bloemen, mooie beelden, lelijke beelden, royale spinnenwebben, prachtige natuursteenvloeren, verlaagd houten schrootjesplafond, geweldig glas in lood en brandschilderwerk etc. Als je de tijd neemt dan zie je zo veel meer, zoals de overlijdens boekjes van Jean-Loup Popelard die overal op de leuningen en banken van het kerkje verspreid liggen. Op 13 juni 73 geboren en op 2 maart 18 overleden, hij moest nog 35 jaar worden. Het is nu 10 weken na zijn begrafenis en alles ligt er nog hetzelfde bij dan dat de laatste bezoeker van de begrafenis de deur achter zich heeft dichtgetrokken. Je begint je dan toch van alles af te vragen, is er niemand in deze parochie die het fatsoen heeft om het laatste wat ze voor Jean-Loup kunnen betekenen netjes voor hem achter te laten, betekende zijn leven dan zo weinig voor zijn achterblijvers, was het mogelijk een nare persoon en krijgt hij doordat ik er nu over schrijf mogelijk nog meer aandacht dan dat hij dit na zij overlijden heeft gekregen van zijn achterblijvers? Het kan ook heel anders zijn, misschien was hij bijzonder geliefd, hebben mensen vol emoties de kerkdeur achter zich dicht getrokken en is er sindsdien geen man meer in de kerk geweest. Het blijft voor mij een raadsel, ik zal het nooit weten.